ΑΠΟΨΗ...

Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να αποδείξω το αυτονόητο, ούτε να προπαγανδίσω κομματικές θέσεις. Αυτό που θα κάνω είναι μια όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλιστική αντιμετώπιση του ζητήματος.

Πριν από λίγες μέρες ο Υπουργός Εξωτερικών του γειτονικού κρατιδίου ζήτησε την αναγνώριση από την Ελληνική πλευρά της Μακεδονικής μειονότητας που κατοικεί στη Β. Ελλάδα. Αυτή η κίνηση ήταν αναμενόμενη και ενδεικτική των προθέσεων της γείτονος. Οι εν Αθήναις αιθεροβάμονες πολιτικοί μας ζητούν μία συμβιβαστική λύση και προωθούν την άποψη ότι η χρήση του όρου Μακεδονία ο ως γεωγραφικό προσδιορισμό είναι ιδανική και για τις δύο πλευρές. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οποιαδήποτε χρήση του ονόματος αποτελεί νίκη του γειτονικού κρατιδίου(το οποίο εναγωνίως προσπαθεί να βρει μια εθνική ταυτότητα για να διατηρήσει την συνοχή του ως κράτος) και επιπλέον διαιωνίζει το πρόβλημα, αφού στο μέλλον σίγουρα θα υπάρχουν προκλήσεις.

Η χρήση του όρου δημιουργεί και πρακτικά την ύπαρξη ενός έθνους με αυτό το όνομα. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο αποδεκτό.

Επιπλέον θα ήθελα να πω και τούτο. Το veto δεν αποτέλεσε ελληνική νίκη. Είναι γεγονός ότι η συνοχή της γείτονος ως κράτους εναπόκειται στην αναγνώριση του υποτιθέμενου έθνους τους, κάτι που εξασφαλίζεται από την είσοδό του σε κάποιο μεγάλο διεθνή συνασπισμό, όπως η Ε. Ε. και το ΝΑΤΟ. Παρόλα αυτά με το ελληνικό veto τους δίνεται η δυνατότητα να καταγγείλουν την ενδιάμεση συμφωνία και να περάσουν το θέμα της ονομασίας από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Το μόνο που πρέπει επιπλέον να κάνουν είναι να περιμένουν τη κατάλληλη, από άποψη συνθηκών, χρονική στιγμή για να το κάνουν. Ο καιρός γαρ εγκύς…